Voor mij is rouw als het varen op een rivier.                    Een eindeloze, nooit stoppende rivier met links en rechts een oever. De ene representeert het verlies, de ander het herstel. Doorheen de tijd meer je aan op beide oevers om daar, samen met je emoties, te arbeiden. Want dat is wat rouwen is, werkendag! In het begin vertoef je vaak op die verliesoever waar heftige emoties, of soms geen emoties, de bovenhand nemen. Het verdriet staat voorop, alles herinnert je aan het verlies en de gevolgen daarvan. Soms voel je zoveel pijn en eenzaamheid dat je dreigt deze oever je permanent verblijf te maken. Na verloop van tijd of onder begeleiding van mezelf gaan we op zoek naar redenen en mogelijkheden om die andere oever eens op te zoeken. Het herstel kan klein beginnen, gewoon eens buitenkomen, lachen als iets echt grappig is, iets durven afspreken dat toekomstgericht is. Samen en op jouw tempo. Niet het tempo van je netwerk of maatschappij maar dat van jou! Je zal merken dat je hoe langer hoe meer gaat over en weer varen en ik vaar met je mee, zo lang als nodig.